smecenia c.d.

...taka refleksja przed-Swiateczna... tym razem juz calkowicie "odsrodkowa" znaczy sie z glebi duszy ze tak powiem...

...odkad nie spedzam Swiat z Moimi Kochanymi, staralam sie zawsze zeby bylo podobnie. pierwsze Swieta tutaj - Wigilia w rodzinie MS-u jego brata, ktory tez ma zone z PL :). bylo cieplo, serdecznie, wcale nie sztucznie... tradycyjne pokarmy... ale... cala Wigilie spedzilam na hamowaniu lez... na polykaniu wszystkiego, na pilnowaniu zeby sie nie rozryczec nagle... bo o ile Bratowa by zrozumiala, o tyle Brat i ich dzieci juz niekoniecznie... kolejna Wigilia - u mojego Wujka... rodzina niby 100% polska... ech... tez niby cieplo i tez niby serdecznie... nie sztucznie... i potrawy niby tradycyjne... trzecia Wigilie spedzilismy w domu. razem z MS i Wieksza ktora wtedy miala kilka miesiecy... i wtedy sie we mnie cos przelamalo. zadnych wiecej Wigilii w wiekszym gronie... MS i dzieciaki. i wystarczy. czwarta Wigilia... ciagle mam wyrzuty sumienia ze nie tak, ze uszka nie takie, ze barszcz z torebki... az zrozumialam... piata Wigilia... zrozumialam ze ja nie moge probowac robic tak samo jak bylo z MOimi Kochanymi... bo ich tu nie ma... a mnie Tam nie ma... zrozumialam ze teraz moja kolej... ze owszem, czerpac z tego co bylo, ale mam tworzyc nowe... nasze wlasne...

...osma Wigilia, w zeszlym roku, chyba najbardziej zwariowana :) w niespelna 3 tygodnie po przeprowadzce, jeszcze z kartonami zapakowanymi walajacymi sie tu i owdzie... i wtedy to do mnie dotarlo... ze to nie do konca tak, ze trzeba miec dom na blysk, ze wszedzie musi sie rozchodzic cytrynowa won plynow czyszczacych... ze barszcz z torebki i uszka i pierogi ze sklepu tez moga byc :) ze najwazniejsze to ze mamy siebie, ze jest usmiech, ze szczescie, ze Milosc...

...i juz sie nie boje Wigilii... nie boje sie tego czy bede czy nie bede plakac, czy bede (a wiem ze bede) tesknic... bo teraz to nasze male Wigilie, kiedy tworzymy nasze male tradycje, tak, zeby nasze Grzdyle kiedys mialy te baze... mialy sie na czym oprzec... :)))